Wrocław Główny

Kilka kadrów z niedawno odrestaurowanego wrocławskiego dworca, w którym nie byłem od kilku lat.

Po remoncie dworzec robi wrażenie, jest naprawdę piękny. Godzina późno popołudniowa, mam w ręku nowy aparat, rozglądam się co by tu zrobić. Wielki gwar nagle ucicha i nawet nie wiem kiedy wszyscy wychodzą. Główny hol pustoszeje i zostaje tylko jeden gość który siedzi na środku z laptopem. Wydaje się być w innym świecie tak jak zresztą i ja - pochłonięty fotografowaniem. Oboje bez rachuby czasu, w ponadczasowym miejscu.

Pstryk pstryk, om om...

By wyrazić siebie, stanowczo wolę fotografować niż mówić. Z jedzeniem mam na odwrót:) Dla tego, też  tak niewiele mam fotografii jedzenia. Stanowczo ważniejsze jest zjedzenie pyszności na świeżo, póki nie wystygną itp. Idealny smak zwycięża z idealnym obrazem dla tego też te zdjęcia idealne nie są i nie muszą być;)

tarta malinowa by justynka. fot. Michał Trybus

"Sernik nowojorski z Przyjaciół" by Justynka. fot. Michał Trybus

Naleśniki francuskie by justynka i Michał:) fot. Michał Trybus

Babka, fot. Michał Trybus

Biscotti. fot Michał Trybus

A to czarodziejka która te wszystkie rzeczy z wielkim sercem i radością stworzyła:) Polecam jej bloga - www.justynkawkuchni.blogspot.com

Justynka, po zaciętej walce z jagodami. fot Michał Trybus

Śnieg sublimuje! Czy to już wiosna???

Fot. Michał Trybus

Tej wiosny śnieg nie topnieje, ale sublimuje...

Zima we Wrocławiu

Zima trzyma i nie chce puścić. Ręce jak marzły tak dalej marzną, a palce na chwile pozbawione rękawiczek, niezauważalnie szybko kostnieją od metalowych pierścieni ostrości i przysłony. Miało to swój urok, ale ja rozkoszuje się już każdym promieniem wiosennego słońca, jakiemu uda przebić się przez śniegowe chmury. To już marzec na boga!:)

 

A zaczęło się bardzo niewinnie...

To na przykład grudzień / styczeń:

Dobra kawa i suflet czekoladowy w Cafe Monsieur - najlepsze co można zrobić po zimowym spacerze:) 

Potem przyszła zima. Styczeń - marzec: 

 

Nie zawsze był, śnieg...

Chciałoby się już wiosny, ale nie protestujmy i nie zrzucajmy jeszcze rękawiczek:) 

Może za parę dni...:) 

Niwiska 58

Wczorajsze znalezisko - film zrobiony zimą ubiegłego roku niedługo po informacji o rozpoczęciu budowy drogi.

To zdjęcie było jakby pożegnaniem Niwisk (przynajmniej moim). Dziadek wydaje się pogodzony z nadchodzącymi zmianami i jak zwykle zachowuje optymizm. To dobrze. Ja czuję, że kończy się ważny etap w moim życiu i nie mam na to żadnego wpływu. Pojawia się jakaś pustka. Co i czy w ogóle coś zastąpi Niwiska? Coś musi, bo to było to coś bardzo ważnego. Była to jedna z najlepszych rzeczy jaka mnie spotkała:)

Azbestetyka - post PRL

fot. Michał Trybus

Zastanawialiście się jak estetyka epoki PRL'u np. za Gierka odbierana była wtedy? Jak rzeczy które wydają się nam "badziewne", byle jakie, zupełnie pozbawione gustu, lub po prostu najtańsze z możliwych, widziane były wtedy, gdy były ostatnim krzykiem mody, nowością, lub jedyną możliwą opcją? 

fot. Michał Trybus

Jak te same rzeczy odbierane są dziś przez ludzi żyjących w szarych blokach na co dzień, a jak przez kogoś mieszkającego np. w domu jednorodzinnym, czy w nowym budownictwie. Dla jednych mieszkanie w post PRLowskim bloku byłoby koszmarem dla drugich to normalność.

Streetart?  nie... woda główna (zawór) :) fot. Michał Trybus

 

Dotychczas widziałem w tych rzeczach tylko nieprzyjazną dla oka i samopoczucia brzydotę, wręcz przemysłowe podejście do życia ludzi. Wszystko bezduszne, systemowe, tanie. Ostatnio spojrzałem na to trochę inaczej - z nutką sentymentu i bez dotychczasowych oczekiwań, trochę przez "różowe okulary". Znajdywane miejsca-obrazy zaczynają się podobać, śmieszyć przez swoją kiczowatość czy sposób wykonania. Wzbudzają wspomnienia, sentymenty a czasem "rozwalają" absurdalnością swojej formy lub przekazu. 

fot. Michał Trybus

"4" , fot. Michał Trybus

"Przeznaczenie?" fot. Michał Trybus

fot. Michał Trybus

fot. Michał Trybus

fot. Michał Trybus

"Katowice - miasto ogrodów". To akurat współczesne hasło. Jeśli to pozytywna afirmacja to OK, ale i tak rozbraja mnie, kojarząc się z tymi "wkrętami" z minionej epoki:) 

"Nagły powiew wiatru":) fot. Michał Trybus

Lato na Jurze

Wywołałem ostatnio kilka filmów, na których były jeszcze zdjęcia z letnich wypadów na wspinanie w jurajskich skałkach. Odszukałem też trochę starszych zdjęć. Miłe wspomnienie lata, zwłaszcza w dzisiejsze chłodne, jesienne dni, które zapowiadają nieuchronnie zimę. 

Ale co tak będę sam wspominał... Pamiętacie? Tą letnią, sielankową atmosferę, piękną przyrodę, fajnych ludzi, łączącą nas pasję wspinania...

Rzędkowice, Sierpień 2012, Cerat czai się zza pierwszego okapu:) fot. Michał Trybus

Rzędkowice, Sierpień 2012, fot. Michał Trybus

Rzędkowice, Sierpień 2012, fot. Michał Trybus

Rzędkowice, Sierpień 2012, fot. Michał Trybus

Rzędkowice, Sierpień 2012, fot. Michał Trybus

Rzędkowice, Sierpień 2012, fot. Michał Trybus

lub po prostu chill na łonie natury:) "Naładowanie akumulatorów", równowaga dla życia w betonowej dżungli.  

Spanie pod gwiazdami w ciepłe czerwcowe noce. Zawsze dawało mi to sporo frajdy i poczucie wolności, gdy kładziesz się gdzie Ci się najbardziej podoba, gdzie obudzi cie najładniejszy widok o wschodzie słońca, które szybko ogrzeje Cie po rześkiej gwieździstej nocy i w mig wysuszy rosę z wierzchu śpiwora.

Wiara w świat bezpieczny, piękny, cały dla Ciebie, który jedyne czego oczekuje w zamian, to odrobina szacunku:)

Gdzieś pod Olsztynem, ok 2010, fot. Michał Trybus

Widok ze śpiwora, skałki pod olsztynem ok 2010, fot. Justyna Wójcik

A to ja:D, skałki pod Olsztynem ok 2010, fot. Justyna Wójcik

Seba, dzielnie łoi okap w uprzęży roboczej:D W tle ja, podczas focenia:) Łutowiec, lipiec 2012

To znowu ja:) fot. Justyna Wójcik

fot. Justyna Wójcik

fot. Justyna Wójcik

Chwile, gdy wdrapujesz się o zachodzie słońca na płaski szczyt skałki. Skała, nagrzana po słonecznym dniu, miło oddaje swoje ciepło, gdy oddychasz już chłodniejszym, wieczornym powietrzem, pełnym zapachów suchych ziół, poruszanych przez wiat. To moje ulubione miejsce i czas by pobyć chwile samemu, wsłuchać się głęboko w siebie, a zarazem w świat dookoła.

fot. Justyna Wójcik

By wrócić do przyjaciół i zagrzać się przy ogniu, winie, śmiechu, rozmowach, śpiewaniu...:)

fot. Justyna Wójcik

Ognisko. Ostatnio uświadomiłem sobie, jaki to stary i piękny zwyczaj. Starszy niż jakakolwiek religia.To pewnie najstarszy rytuał ludzkości, łączący ludzi, budujący relacje, przyjaźnie, poczucie wspólnego bezpieczeństwa. Poczułem się niesamowicie wdzięczny, że doświadczam tego zapomnianego dziś przez niektórych zwyczaju.

Zapraszam więc do ogniska i na wspólne wspinanie!:)